هوای کـهـنۀ این شـهـر تازه دم کرده            گـناهـکـاریـمان «تُـنـزل النِقـم» کرده

«ظلمتُ نَفسی» ما را شنید دلبر و گفت:            امان ز نفس کسی که به خود ستم کرده

به شوق یوسف اگر چشم‌مان چو یعقوب است            هـنوز گـریـه به درد فـراق کـم کـرده

چه می‌شـود سحـری دیده بارد و بیند            کـریم، بـارش بـاران به ما کرم کرده

ای آسمان ز چه گشتی بخیل؟ پر وا کن            گـناه کرده اگر شیـعـه، توبه هم کرده

به توبه‌های محرم قسم که شوق ظهور            فـدائـیـان تـو را بـا تو هـم‌قـسـم کـرده

محـرم آمد و غـم شد فـزون‌تر و دیدم            کـتـیـبه‌ای هـوس شعـر محـتـشم کرده

دوباره چـادر مشکی وصلـه‌دارش را            زنـی برای پـسـر بـچـه‌اش عـلم کرده

هـوای کـرب و بـلا جـان تـازه‌ام داده            دل حـزیـن مــرا راهـی حــرم کــرده

امـام عـشـق و مـحـبت! خدا کند بـیـنم            نـسـیـم کـرب و بـلا آسـمـانی‌ام کـرده